Elk jaar neem ik me voor om jou en iedereen met wie ik samenwerk of heb samengewerkt vaker een update te sturen. Maar nu is mijn eindejaarsmailing van 2016 toch weer de laatste die ik heb verstuurd. Een klant zei ooit tegen me: ‘Ik krijg geen mailings meer van je. De zaken gaan zeker goed?’ Een waarheid als een koe. In 2017 had ik mijn handen vol.
Met werk natuurlijk. Maar ook met nieuwe vormen van mantelzorg. Vorig jaar stuurde ik maar liefst twee mailings, eentje in juni en eentje in december. De eerste ging de deur uit tijdens mijn vaders ziekbed, om mijn beste klanten te vertellen dat ik het de komende tijd waarschijnlijk te druk had met de zorg voor mijn vader. In augustus 2016 overleed hij, waarna ik in het najaar mijn werkzame leven hervatte. Eerst voorzichtig, maar al snel voluit.
Begin dit jaar namen mijn zorgtaken helaas weer toe, na een val van mijn inmiddels alleenstaande moeder. Er volgde veel gesleep naar ziekenhuizen en klinieken, tot het moment dat verpleeghuisopname niet meer verweg was. Maar zie – er volgde een wonderbaarlijke opleving. In de tweede helft van het jaar keerde de (relatieve) rust weer. Blij toe.
Inmiddels leef ik in een nieuw ritme. De zorg voor mijn moeder is in mijn agenda ingebed – dat kan gelukkig, want er zijn geen alarmerende situaties meer. De tijd daaromheen gaat op aan werk en gezin.
Dat nieuwe ritme heeft me wel tot keuzes gedwongen. Zo is de actieve rol die ik met het Platform voor Duurzaam Communiceren voor ogen had, in de ijskast gezet. Ik vertel nog steeds graag hoe je dingen bereikt door duurzaam te communiceren, maar het platform als zodanig is even niet meer.
Wel mocht ik opnieuw aan mooie projecten werken voor toonaangevende organisaties – van multinationals tot landelijke instellingen zonder winstoogmerk. Ook als zakelijke ghostblogger ben ik steeds meer in trek.
In de autosport groeide mijn rol vooral in de historische autosport – zo kwam ik weer op nieuwe circuits in nieuwe landen. Als traktatie aan mezelf plakte ik daar een paar keer een minivakantie aan vast.
En 2018? Volgend jaar zal net zo in het teken staan van mijn nieuwe levensritme van werk en zorg. Graag schrijf ik dan ook voor jou – of met jou – met zorg de teksten die je nodig hebt, want dat is nu eenmaal het trucje dat ik wel aardig onder de knie heb.
Het gekke is dat ik in 2018 daarmee de stabiele factor in het gezin wordt, want mijn wederhelft gaat door een gemeentelijke fusie een nieuwe daginvulling tegemoet: zij switcht van schoollogopedie naar onderwijsbeleid. En junior gaat in Leiden voor zijn bachelordiploma en denkt al na over de volgende stap.
Jou en je dierbaren wens ik een nieuw jaar met vooral een gelukkig en tevredenstemmend levensritme toe. Dat er veel mooie pieken in mogen zitten en niet al te veel (en niet al te diepe) dalen. Het allerbeste!